Лета на сене

... Ці спалі вы хоць кольвечы на сене? Калі не, то шмат чаго згубілі... Яно-та, канечне, ня белая пуховая пасьцель. Тут зусім іншае... Хіба можна з чымсьці параўнаць водар-пах усяго суквецьця лугавых красак, што ўвабраны ў невялічкай копначцы сухое травы на гарышчы!..

Сена патыхае цеплынёй-гарачынёю, назапашанай травою пяшчотай-ласкаю летняга сонейка. Пад раньне, калі яно выбіраецца з-за далёкіх лясоў, заліваючы навакольле дзівосным ружаватым сьвятлом, пачынаюць весьці свой штодзённы сьпеўны рэй пеўні, спаборнічаючы хто больш гарласты.

З прырэчных лугавінаў-нізінаў падымаюцца пасмы сівога малочнага туману. Лёгкі вятрыска даносіць на гарышча над сенцамі сьвежы водар ўрасянае, памаладзелае занач зямлі.

Чутно як за хатаю (рып-рып-рып) скубе сакавітую зялёную травіцу конь... Вёска паволі абуджаецца да новага дня...