Замірае лецейка

Прашумеў каршун. Узвіўся сокал.
Дыхае расою сенажаць.
Замірае лецейка.
Высока
Зоры прахалодныя звіняць.

Ані зыку. Толькі ў лёгкіх кронах
Кросны вёсен сцішана рыпяць.
I не трэба па лістах зялёных,
Па гадах зялёных сумаваць.

Па гасцінцы звонкаму, на полю,
Дзе гуляе спрытны вецер-буй,
Адпускаю душаньку на волю, —
Ты яе дарэмна не пільнуй!

Ой баюся месц, дзе распанела
Глухата,
дзе праз мяшчанства тхло —
Ні адной слязы не закіпела,
Ні адной прыпеўкі не ўзышло.