Ліпень 1992 года

Заліўнога дажджу дай нам, Божа!
Хопіць гэтай праклятай спякоты!
Колькі мучыць зямлю нашу можна,
Зазлаваўся на нас так за што ты?
Бачыш: поле адчайна крычыць
Парудзелымі плямамі:
– Пі-іць!

Тарфяныя балоты пад дымам,
I лясныя бушуюць пажары,
I плывуць зрэдку міма і міма,
Як насмешка, парожнія хмары.
Я з трывогай на неба гляджу:
Заліўнога дай, Божа, дажджу!