спякота

RSS Feed

Ліпень 1992 года

Сярэдняя: 3.5 (2 галасоў)

Заліўнога дажджу дай нам, Божа!
Хопіць гэтай праклятай спякоты!
Колькі мучыць зямлю нашу можна,
Зазлаваўся на нас так за што ты?
Бачыш: поле адчайна крычыць
Парудзелымі плямамі:
– Пі-іць!

Тарфяныя балоты пад дымам,
I лясныя бушуюць пажары,
I плывуць зрэдку міма і міма,
Як насмешка, парожнія хмары.
Я з трывогай на неба гляджу:
Заліўнога дай, Божа, дажджу!

Спёка

Сярэдняя: 4.6 (5 галасоў)

Нiбы ў печы парыць дзень якi.
Адвярнуўся дождж, за лес падаўся.
Апусцiлi вушы буракi
I гарбуз да плота не дабраўся.

Першы вылет маладых буслоў.
Ботаў белых зняцi не ўдаецца.
Суха ўсюды, камянее дол.
Сiлiцца раса i не збярэцца.

"Cвет згарыць, – гамонка мужыкоў. –
Дзе там той Iлля па небе блудзiць?..".
Нiбы скарб, шукаю чарвякоў
I на цеста пачынаю вудзiць.

Спякота

Сярэдняя: 4.7 (28 галасоў)

Пануе ў горадзе спякота,
Асела пылам на дамах;
Асфальт прагоркласцю прапах,
Пакрыўся чорным ліпкім потам.

Паўзуць марудныя трамваі,
Віляюць вяла «Масквічы»,
А духата – ну хоць крычы! –
За горла пальцамі сціскае.

Вакол да неба – сцены, сцены...
З адчаю ў вёску я махну,
Раскіну рукі і нырну
У свежа-лёгкі водар сена!

Ды толькі й там ці так духмяна,
Як уяўляецца ў душы?
«Жыві, сынок, і не грашы...» –
Здалёку чую голас мамы.