Янусь Малец

Пануе ў горадзе спякота,
Асела пылам на дамах;
Асфальт прагоркласцю прапах,
Пакрыўся чорным ліпкім потам.

Паўзуць марудныя трамваі,
Віляюць вяла «Масквічы»,
А духата – ну хоць крычы! –
За горла пальцамі сціскае.

Вакол да неба – сцены, сцены...
З адчаю ў вёску я махну,
Раскіну рукі і нырну
У свежа-лёгкі водар сена!

Ды толькі й там ці так духмяна,
Як уяўляецца ў душы?
«Жыві, сынок, і не грашы...» –
Здалёку чую голас мамы.