Ганна Дубовік

Апошні пробліск. Неба гасне,
вось ужо зорачка ўзнялася,
туман паўзе ад рэчкі шпарка,
трава расою ўжо ўзялася.

А ноч пакрыла чорнай хусткай
палі, азёры ды рачулкі,
і з хмары, што ўзляцела хутка,
грымоты сыплюць пошчак гулкі.

Маланка бліскае ў аконца
і асвятляе наваколле —
здаецца, гэта промень сонца...
Дрыжыць разбуджанае голле.

Ну, а пасля спакойным ранкам
шуміць пад ліпамі крыніца.
Дзе ж, як не ў краіне партызанскай.
такая будзе навальніца?