Кастусь Кірыенка
RSS FeedМаланкі неба пакрамсалі...
Маланкі неба пакрамсалі,
Зарніцы ціха адгулі,
I там, дзе воблакі звісалі,
Блакіт, як неба, на зямлі.
Пасля дажджу на луг, на поплаў
Праменняў хлыне вадаспад,
I пад смугой вячэрняй, цёплай
Пяшчотна млее далягляд.
Палеткі дыхаюць, як дзеці.
I я шчасліва ім-кажу:
— Спачніце. Заўтра на дасвецці
Я вас абдымкам разбуджу.
Слухайце ластавак
Адкіньце ўсё —
I смутак, і жальбу.
Забудзьце крыўду
Позіркаў няласкавых.
Станьце каля хаты
пад вярбу,
Слухайце ластавак.
Слухайце,
Як скрушна шалясцяць
Крылцы іх, —
На льдзінкі
Голас колецца.
Ластаўкі
Заўтра адляцяць,
Сёння
На радзіму яны моляцца.
Моляцца
На ціхую павець,
На страху,
замшэлую і цёплую.
Ой, далёка
Ластаўкам ляцець!
Ці абзвоняць свет
жывымі кроплямі?
Ці прысудзіць лёс ім
Дасягнуць
Выраю,
Спаткаўшыся з наваламі?
Слухайце! —
Вось яны пяюць...
Слухайце! —
А вось ужо й не стала іх...
Жнівень позні
Ходзіць па мяжы,
Азірае з клопатам
аселіцы:
— Можа, ты хоць
ведаеш,
скажы,
Чалавек,
Дзе ластаўкі падзеліся?
Я стаю збянтэжаны,
тужу,
Быццам
Нада мной
Планеты скруха ўся...
Што табе я,
жнівень,
адкажу?
Я і сам іх
Добра не'наслухаўся...
Апошнiя водгукi
5 лет 15 недель назад
6 лет 46 недель назад
7 лет 18 недель назад
7 лет 20 недель назад
7 лет 45 недель назад
9 лет 19 недель назад
9 лет 19 недель назад
9 лет 20 недель назад
9 лет 35 недель назад
9 лет 47 недель назад