Ніл Гілевіч

Дожджык, дожджык, сыпані,
Я паеду на кані...

Укамянеў, усохся і патрэскаўся
З вясны не поены ні разу дол.
Бяда ідзе на старану палескую:
Ад спёкі нівы чахнуць навакол.
Ужо калоссе ледзьве шэпча: «Горача!»
Марнее плён руплівасці людской:
Апошнюю сцяблінку сцяў за горлачка
Кашчэй-сухмень нябачнаю рукой.
Такой часінаю, спагады просячы,
Тут колісь прашчур тупаў басанож,
Глядзеў на ляда і ў пакутнай роспачы
Маліўся небу, каб паслала дождж.
Ішоў да рэчкі, падуладны магіі,
I, абліваючы сябе вадой,
Шаптаў замовы вуснамі сасмаглымі,
Бездапаможны перад злом-бядой.
Але хіба абрадавымі модламі
З бяздонных высяў выклічаш ваду?..
Не памагу і я вам, нівы родныя:
Няшчасця вершам я не адвяду.
Браточкі-фізікі! А вы ж — вучоныя!
Прыдумайце што-небудзь, чорт вазьмі,
Каб дождж пасыпаўся на нівы чорныя,
Каб не сыходзіла душа слязьмі!
Калі над гэтым полем
з волкай хмарнасці
Па вашай волі ліўні зацурчаць —
Я буду ў дзікай першабытнай радасці
Скакаць і пець, куляцца і крычаць.
Зрабіце дождж, каб па загаду ліў ракой!
Пакуль жа гэтага, сябры, няма —
Не вельмі ж вы і абагналі лірыкаў,
I гэты кліч я шлю вам — нездарма!