Таццяна Станюш

Плёскае вецер у твар,
валасы гладзе сонца.
Шакаладны пасуе загар.
Я кахаю цябе бясконца.

Лета сустракаем гэта,
апранула сарафан белы.
У гэта наша лета
крок да цябе раблю не смелы.

Цёплы прамень цалуе,
ты зажмурыла вочы.
Сэрца маё раўнуе,
як чакаю я ночы...

Вецер агортвае стан,
адчарціўшы прыгожыя рысы,
да цябе дакрануўся б сам,
але сонца пільнуе з высі.

Лета сустракаем гэта,
апранула сарафан белы.
у гзта,наша лета
крок да цябе зраблю я смелы.