Павел Гуреев

Гэта лета прайшло назаўсёды,
Гэта лета ў сэрцы маім.
У небе хмары вядуць карагоды,
Навяваючы мне ўспамін.
Успамін пра былое каханьне,
Успамін пра мінулыя дні.
Гэта нібы начное блуканьне,
Праз імглу, дзе гарэлі агні.
Колькі момантаў зноў перажыта,
Сэрца б’ецца хутчэй у грудзях.
Колькі дзён назаўсёды забыта,
Попел часу застыў на вачах.
І жыцьцё прабягае няспынна,
Гэта лета ў сэрцы маім,
Яно будзе заўсёды гасьцінна,
У душы саграваць успамін.