Сяргей Законнікаў

RSS Feed

Вішня

Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Ад ласкі сонечнай стамлёная,
Цяжкая ад зямных шчадрот,
Галінка з вішнямі чырвонымі
Перахілілася праз плот.
Дождж сыпануў, ліпнёвы, цёплы,
Гарачы пыл з лістоты змыў,
I пасяліўся ў кожнай кроплі
Вялікі свет.
А з ім — і мы.
Гарэлі ягады спакусныя
Пудлівым полымем пакут...
Як я сачыў за тымі вуснамі,
Што цалавалі спелы цуд!
Зямля плыла...
Куды?
Ня ведаю...
Гайдаўся неба вечны звон —
То гуў вясельнаю бяседаю,
То закалыхваў, нібы сон...
А лёс — сваёй, чужою воляю —
Вузлом завязваўся такім,
Што і цяпер расцяць ня здолееш,
Хоць мучайся над ім вякі.
Ды мне за часу перагонамі
Так лёгка ў сэрцы берагчы
Галінку з вішнямі чырвонымі
На сарамяжлівым плячы.

Вечарэе...

Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Вечарэе...
Пацямнелі воды
У вірах няспыннае ракі.
Дзень, які знікае назаўсёды,
Прыгарнуўся да тваёй шчакі.
З поля, дзе стаіць сцяною жыта,
Васільковы туманок плыве.
Быццам успамін аб перажытым,
Узыходзяць росы на траве.

Вечарэе...
Падаўжэлі цені,
Каб таўчы начы густы замес.
Свет, які буяніў, летуценіў,
Набывае новы сэнс і змест.
Нейкай непазбытнаю трывогай
Позірк твой высвечвае душу.
На цябе, нібы перад дарогай.
Я гляджу, спагады не прашу.

Вечарэе...
Мілае аблічча
Хутка паглыне няўмольны змрок.
Гэта лёс мяне зацята кліча
За сваю мілосць плаціць аброк.
I чаму ён радасць нашу засціць,
I куды нябогу павядзе?
Чым плаціць?
А толькі ціхім шчасцем
Пасядзець на камні пры вадзе.
Апусці далоні ў цемру плыні,
I душа наноў адчуе час...
Час, які ніколі не загіне,
Час, які стралой ляціць праз нас.

Кладка

Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Завершыць хутка лета
Свайго быцця стажок.
Вясёлку цёплых кветак
Рассыпаў беражок.
Ляшчына сцеражэцца,
Хавае спарышы.
Над плынню ціхай — жэрдкі...
Ды боязна ў душы!
I толькі я ступіла
На кладачку нагой,
Як пад вярбой пахілай
Убачыла яго.
Сустрэча мне такая
Зусім не ў галаве.
А ён здалёк гукае,
Спяшае па траве:
— Дай цябе я, маладу,
На той бок перавяду...
Мне б адказаць адразу,
Што ён чакаў дарма.
Ды ахінула радасць —
I цвёрдых слоў няма.
А кладка гнецца, гнецца
Да самае вады.
А хлопец мне смяецца —
Вясёлы, малады.
Так заглядае ў вочы,
Што боязна зваліцца.
I хочаш ці ня хочаш,
А мусіш прытуліцца.
Няма ніякай радачкі
Ад гэтакай бяды...
Ой, кладка,
мая кладачка,
Вядзеш мяне куды?

Усе аўтары