Сяргей Законнікаў

RSS Feed

Вішня

Сярэдняя: 4.5 (2 галасоў)

Ад ласкі сонечнай стамлёная,
Цяжкая ад зямных шчадрот,
Галінка з вішнямі чырвонымі
Перахілілася праз плот.
Дождж сыпануў, ліпнёвы, цёплы,
Гарачы пыл з лістоты змыў,
I пасяліўся ў кожнай кроплі
Вялікі свет.
А з ім — і мы.
Гарэлі ягады спакусныя
Пудлівым полымем пакут...
Як я сачыў за тымі вуснамі,
Што цалавалі спелы цуд!
Зямля плыла...
Куды?
Ня ведаю...
Гайдаўся неба вечны звон —
То гуў вясельнаю бяседаю,
То закалыхваў, нібы сон...
А лёс — сваёй, чужою воляю —
Вузлом завязваўся такім,
Што і цяпер расцяць ня здолееш,
Хоць мучайся над ім вякі.
Ды мне за часу перагонамі
Так лёгка ў сэрцы берагчы
Галінку з вішнямі чырвонымі
На сарамяжлівым плячы.

Вечарэе...

Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Вечарэе...
Пацямнелі воды
У вірах няспыннае ракі.
Дзень, які знікае назаўсёды,
Прыгарнуўся да тваёй шчакі.
З поля, дзе стаіць сцяною жыта,
Васільковы туманок плыве.
Быццам успамін аб перажытым,
Узыходзяць росы на траве.

Вечарэе...
Падаўжэлі цені,
Каб таўчы начы густы замес.
Свет, які буяніў, летуценіў,
Набывае новы сэнс і змест.
Нейкай непазбытнаю трывогай
Позірк твой высвечвае душу.
На цябе, нібы перад дарогай.
Я гляджу, спагады не прашу.

Вечарэе...
Мілае аблічча
Хутка паглыне няўмольны змрок.
Гэта лёс мяне зацята кліча
За сваю мілосць плаціць аброк.
I чаму ён радасць нашу засціць,
I куды нябогу павядзе?
Чым плаціць?
А толькі ціхім шчасцем
Пасядзець на камні пры вадзе.
Апусці далоні ў цемру плыні,
I душа наноў адчуе час...
Час, які ніколі не загіне,
Час, які стралой ляціць праз нас.

Кладка

Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Завершыць хутка лета
Свайго быцця стажок.
Вясёлку цёплых кветак
Рассыпаў беражок.
Ляшчына сцеражэцца,
Хавае спарышы.
Над плынню ціхай — жэрдкі...
Ды боязна ў душы!
I толькі я ступіла
На кладачку нагой,
Як пад вярбой пахілай
Убачыла яго.
Сустрэча мне такая
Зусім не ў галаве.
А ён здалёк гукае,
Спяшае па траве:
— Дай цябе я, маладу,
На той бок перавяду...
Мне б адказаць адразу,
Што ён чакаў дарма.
Ды ахінула радасць —
I цвёрдых слоў няма.
А кладка гнецца, гнецца
Да самае вады.
А хлопец мне смяецца —
Вясёлы, малады.
Так заглядае ў вочы,
Што боязна зваліцца.
I хочаш ці ня хочаш,
А мусіш прытуліцца.
Няма ніякай радачкі
Ад гэтакай бяды...
Ой, кладка,
мая кладачка,
Вядзеш мяне куды?

Усе аўтары

Lazzaro
Гаўрусёў Сцяпан
Лось Еўдакія
Салтук Алег
Аксёнчык Ніна
Грачанікаў Анатоль
Ляшчун Мікола
Свiрка Юрась
Акулін Эдуард
Грушэцкі Алег
Мінкін Алег
Станюш Таццяна
Бiчэль-Загнетава Данута
Гуреев Павел
Мазго Уладзімір
Стральцоў Міхась
Барадулін Рыгор
Дабравольская Ангеліна
Малец Янусь
Стрыжак Віктар
Борскі Алесь
Дзеружынскі Авяр’ян
Марудаў Уладзімір
Сянкевiч Мiкола
Брандт Сяргей
Дубашынская Ірына
Марук Уладзімір
Ті Ал
Броўка Пятрусь
Дубовік Ганна
Мацулевіч Алесь
Трус Паўлюк
Брытва Васыль
Законнікаў Сяргей
Надольскі Павел
Хадарэнка Ірына
Бураўкін Генадзь
Зуёнак Васіль
Неўдах Лявон
Цвірка Таццяна
Воранава Людміла
Кірыенка Кастусь
Нядзведскі Уладзіслаў
Цыбульскі Кастусь
Вялюгін Анатоль
Каліцька Наталля
Півуноў Юрась
Шабовіч Мікола
Гілевіч Ніл
Кляўко Генадзь
Пазнякоў Міхась
Шаціла Віктар
Галоўчык Вікторыя
Колас Якуб
Панчанка Пімен
Шушко Анатоль
Гардзей Віктар
Кузнечык Андрэй
Паўлікава Людміла
Якубовіч Леанід
Гардзейка Уладзімер
Куляшоў Аркадзь
Пушча Язэп
Янішчыц Яўгенія
Гарун Алесь
Купала Янка
Разанаў Алесь
Яўменаў Леанід
Гарыца Ольгерд
Лойка Алег
Савуціна Вольга
Яцкоў Мікола