Мікола Шабовіч

RSS Feed

Адзвінела птушынае лета...

Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Адзвінела птушынае лета,
Нам ужо не вярнуцца туды,
Дзе былі мы пяшчотай сагрэты,
Дзе прабеглі юнацтва гады,

Дзе лічыў сабе кожны паэтам,
Дзе надзей гулказвонная плынь.
Адзвінела птушынае лета,
І над намі – мяцеліць палын.

Ад цябе мне нічога не трэба,
Толькі б ведаць, што дзесьці ты ёсць,
Над табой ясназорыцца неба,
Ружавее твая маладосць.

Як бяда мне пастуквае ў дзверы,
Лёс апошнюю песню спяе,
Толькі ў цёмныя вочы паверу,
Цемназорыя вочы твае.

Апранула народныя строі...

Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Апранула народныя строі,
Скрыпку ў рукі пяшчотна ўзяла,
Каб пачулі й за Лысай гарою
Пра цуд-кветку, што ўноч расцвіла.

Купалінка мая, купалінка,
Ночка цёмная, зор не відно.
Купалінка мая, купалінка –
Песня дзіўная льецца ў акно.

Сумна песня, ды й ты невясёла.
Скуль такая сумота-туга?
Дзе ж яно, выратоўнае кола?
Навакол – толькі слоў мітульга...

Апранула народныя строі,
Скрыпку ў рукі пяшчотна ўзяла...
Дай жа, Бог, каб начною парою
Кветка-папараць нам расцвіла!

Летам народзіцца восень...

Сярэдняя: 4.3 (3 галасоў)

Летам народзіцца восень,
Восень народзіць снягі.
Ўвесну заясніцца просінь,
Рэкі зальюць берагі.

Траўнем трава забуяе,
Ліпенем – ліпавы цвет.
Снежнем сняжок закідае
Лісця збуцвелага след.

Студзень марозныя ўзоры
Лютаму ў дар прынясе,
Каб сакавіцкія зоры
Траўнем блішчэлі ў расе.

Чэрвеньскай раніцай кожнай
Сонца зружовіцца твар.
Жнівень закончыцца пожняй –
Восені ўспыхне пажар...

Любіць Зямля без праклёну
Ўсе поры года свае.
Нам спасцігаць аж да скону
Мудрую праўду яе.

Усе аўтары