Ніна Аксёнчык
RSS FeedЖнівень сыходзіць
Жнівень сыходзіць...
На ціхіх ракітах
Парасцярушана мяккая вохра.
У ізумрудных густых аксамітах
Ірдзее атава азябла і мокра.
І ледзьве чутна на ветрыку ціхім
Дзягіль схіляецца да маргарыткі...
Як невыказаны смутак бусліхі –
Лугу пажухлага стынуць набыткі.
Толькі аер, сонцацвет, лёгкі мятлік,
Моцным карэннем счапіўшыся ў згодзе,
Быццам руплівы, натомлены ратнік,
Скарыцца не хочуць прыродзе.
Чырванню, сонцам, брыльянтамі ў росах
Луг акрапілі яны ў цішыні...
Багаславенны ж вы будзьце ў нябёсах,
Красак апошніх жывыя агні.
Багаславенныя ж будзьце, і годы,
На пераходзе у бабіна лета –
Як найярчэйшыя краскі прыроды,
Як завяршальны радок у санета.
Мроі белых туманоў
На зары ліловым вадаспадам
Пралілося неба на траву.
І рака замроілася садам,
Уздыхнуўшы ціха на плыву.
Ці то белым полымем аблокі
Прыляглі на вербах, лазняку,
Запаліўшы мройныя аблогі,
Ручнікі спусціўшы у раку.
Ці то водгук зоркавага шляху –
Вечнасці прызнальнае “люблю”
Ахінуў мелодыямі Баха
І абняў заспаную зямлю.
Ой туманы, белыя туманы –
Мары-мроі золкавай зямлі…
Быццам дух, нябёсамі абраны,
Коні над вадою паплылі.
Апошнiя водгукi
5 лет 24 недели назад
7 лет 3 недели назад
7 лет 27 недель назад
7 лет 29 недель назад
8 лет 2 недели назад
9 лет 28 недель назад
9 лет 28 недель назад
9 лет 29 недель назад
9 лет 44 недели назад
10 лет 4 недели назад